พี่สอนน้อง
หลงคารมชมรูปจูบกระดาษ
มโนวาดพิลาศจิตพิศวง
เสน่รักสลักใจใฝ่อนงค์
เฝ้าพะวงหลงใหลในรูปงาม
จมูกโด่งโค้งคิ้วเป็นคันศร
อรชรอ่อนไหวใจวาบหวาม
ยามแย้มศรวลชวนหลงใหลในนงราม
สง่างามยามเยื้องชำเลืองกาย
อันอ้อยตาลหวานลิ้นก็สิ้นซาก
แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย
สุนทรภู่ ครูกลอนสอนก่อนตาย
ยังมิคลายความขลังดังวาจา
แม้นรูปงามทรามวัยให้มีสัจจ์
อย่าหลงวัฒน์ร้อยเล่ห์เสน่หา
หลงสังขารหรือจะเที่ยงเพียงมายา
อย่าหลงฟ้าเหลิงลมจะตรมตรอม
อย่าทนงหลงตนจนลืมเหง้า
อย่ามัวเมาระเริงลิ้นจนสิ้นหอม
อย่าลืมดินกลิ่นเก่าเจ้าพยอม
ให้งามพร้อมกายวาจาพาชื่นชม
กะวีเมื่อวันวาน...ผู้ประพันธ์