โลกใบเล็ก

พี่สอนน้อง
          หลงคารมชมรูปจูบกระดาษ        
มโนวาดพิลาศจิตพิศวง
เสน่รักสลักใจใฝ่อนงค์                   
เฝ้าพะวงหลงใหลในรูปงาม

       จมูกโด่งโค้งคิ้วเป็นคันศร          
อรชรอ่อนไหวใจวาบหวาม
ยามแย้มศรวลชวนหลงใหลในนงราม 
สง่างามยามเยื้องชำเลืองกาย

       อันอ้อยตาลหวานลิ้นก็สิ้นซาก
แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย
สุนทรภู่ ครูกลอนสอนก่อนตาย
ยังมิคลายความขลังดังวาจา

       แม้นรูปงามทรามวัยให้มีสัจจ์
อย่าหลงวัฒน์ร้อยเล่ห์เสน่หา
หลงสังขารหรือจะเที่ยงเพียงมายา
อย่าหลงฟ้าเหลิงลมจะตรมตรอม

       อย่าทนงหลงตนจนลืมเหง้า
อย่ามัวเมาระเริงลิ้นจนสิ้นหอม
อย่าลืมดินกลิ่นเก่าเจ้าพยอม
ให้งามพร้อมกายวาจาพาชื่นชม

                                     กะวีเมื่อวันวาน...ผู้ประพันธ์

• < ต่อไป
• ต่อไป >